În timp ce traversa coridorul central cu oglinzi
- în capăt, au spus, a fost biroul directorului -
s-a aflat dintr-odată pe punctul de a îmbătrâni.
Atunci, s-a repezit spre ieșirea de urgență,
a urcat în cea mai de sus lojă și a început să strige:
"Luați din fața mea chipul ei înecat,
mă urmărește ca o meduză, găurile ei putrezite se lipesc de mine,
îmi absorb visurile.
Aceasta nu este soarta mea. Salvați-mă. Nu este ".
Când au ajuns la el, aproape că se liniștise.
A băut puțină apă, a luat o aspirină,
i-au scuturat varul de pe haine, cenușa din păr ...
Puțin mai târziu,
s-au stins și ultimele gesturi necontrolate.
Unii au spus că a renunțat,
alții au vorbit despre panică,
doi-trei au insistat că în cele din urmă și-a acceptat soarta.
Nimeni nu a aflat.
Viața a venit, ca de obicei, și a acoperit totul.
traducere Adina Velcea
Τέλος μιας ηλικίας
Καθώς διάσχιζε τον κεντρικό διάδρομο με τους καθρέφτες
-στο τέρμα, λέγαν, είταν το γραφείο του διευθυντή-
βρέθηκε μονομιάς στα πρόθυρα των γερατειών.
'Ορμησε τότε προς την έξοδο κινδύνου, βγήκε
στο πιο ψηλό διάζωμα κι άρχισε να φωνάζει:
"Διώχτε από μπρος μου το πνιγμένο πρόσωπό της,
με κυνηγάει σα μέδουσα, οι σάπιες τρύπες του κολλάν απάνω μου,
βυζαίνουν τα δίκαια όνειρά μου.
Δεν είναι αυτή η μοίρα μου. Γλυτώστε με. Δεν είναι".
'Οταν τον πρόλαβαν, είχε περίπου ηρεμήσει.
'Ηπιε λίγο νερό, μιαν ασπιρίνη,
του τίναξαν τους ασβέστες απ' τα ρούχα, τις στάχτες από τα μαλλιά...
Λίγον καιρόν αργότερα
σβήσαν κ' οι τελευταίες ανυπόταχτες χειρονομίες.
Είπανε μερικοί πως συμβιβάστηκε,
άλλοι μιλήσαν για λύσεις πανικού,
δυο-τρεις επέμεναν πως αναγνώρισε επί τέλους τις ευθύνες του.
Κανείς δεν έμαθε.
'Ηρθε η ζωή όπως συνήθως έρχεται και τα σκέπασε όλα.
vezi mai multe poezii de: Titos Patrikios
Pentru a scrie un comentariu trebuie să fii autentificat. Click aici pentru a te autentifica.