A nins ca o nadejde tarzie si ma tem
De-ndepartarea ta de-un blestem.
Ti-as scrie zilnic ca sa stii ca sunt
Dar mana mi-e de iarba si pamant.
M-as duce sa ta vad si nu m-am dus
Si-mi port destinul trist precum Iisus.
Nu pot dormi si-ascult cum de departe
Minutul scurt al vremii ne desparte.
Si catre zori, cu lacrima pupilei,
Topesc zapezi cu primul glont al zilei.
vezi mai multe poezii de: Mircea Micu